"öldüm" öldürene armağandır bu son sözlerim,
Oysa, sana dair içimde kuracağım o kadar mutlu cümleler vardı ki.
Mesela hayalini kurduğumuz yuvanın bahçesine
Senin sevdiğin çiçekleri ekecektim.

Sen gittikten sonra ben hep bunları hayaliyle iç çektim!
Öyle fazlada gülemedim,
Bilirsin ya sadece yazmayı becerirdim.
Kuru kalabalık cümlelerim olurdu sana dâir.
Ama hepsini yüreğimde harmanlayıp bir ederdim şiirlerimde.

Şimdi senden kalma tüm eşyaları bir çekmeceye koydum.
Bazen açıp derin derin dalıyorum.
Hele bana ördüğün o atkıyı sakladığım yerden hiç çıkaramıyorum!
Alsam bir kere elime, koklasam.
Ölürüm diye korkuyorum.


Ben her 3 kasım yaklaştığında.
Beni o ilk bıraktığın günün acısını yaşarım.
Senden emanet o kadar hatıra varki bu şehirde.
Bilmiyorum nerelere kaçmalıyım, nerelerde yaşamalıyım.
Neyse sevgili,
Unut şiirlerimi.
Ve yırt at her seferinde sana geldiğim otobüs biletlerini.