Ne acımasız olmuş hayat
İçinde insanlar hep bayat

Çıldırak sesler yükseliyor derinlerden
Duyulmayacak gibi değil nefesinden
Gözler ağlıyor birden
Kalpler kırılıyor ayna misalinden

Bulut kapanmış karalığıyla
Rüzgar esiyor dalgınlığıyla
Aşıklar kopuyor hayatıyla
Yürekler yazıyor ehli duysun fani dünyasıyla

Gel gör ki insan acı çekiyor
Gel gör hep kalp ağlıyor
Gökyüzünde güneş kendini kaybediyor
Aşk uğruna insan kendi canını feda ediyor

Nerden nereye gidiyoruz
Ölüm fermanları yazıyoruz
Dua ile değilde beddua ile yürüyoruz
Solmuş insanlar bizde hayat diyoruz

Dostluk insanlık iki kuruş niyetine satılmış
Arkadaşlık düşman olarak atılmış
Kız çocuklarına kötü niyetle bakılmış
Kör gözleri ile insan nerelere dalmış

Edebin ile sahip çık ailene
Kalbinin sesini dinle
Güzel düşün ki, güzellikler seninle
Sessizlik umut olmasın o güzel yüreğinde

Nağmeler döküyor Şairler
Romanlar yazıyor yazalar
Hep birlikte yol gösteriyor dertler
Bırakın bunu da çalsınlar ne kadar eder

Yalan yere herkes şair olmuş
Asil şairin önünü kesip solmuş
Gölge Misali deniz ile dolmuş
Anlamazsın sözümü yüreğin kurumuş

Önce dön bir etrafına bak be
Biraz olsun düşün geçmişini de
Ne cefalar la geldin bugünlere
Tabi düşünemezsin o bile kalmamış hatıra defterinde

Dünyaya haykırmak istiyorum
Ama bir türlü yapamıyorum
Duysun sesimi utansın kendinden
Duysun ki hayatı etmesin güzelliğinden

Ya diyorum ya
Dinleyen yok bizleri doğada
Doğanın güzelliğini avuçladı dünya
Hayvanlar insanlardan daha iyi şu anda ..


ŞİİR : SOLMUŞ İNSANLAR

’’ŞAİR HARUN AYSEL’’

Tarih : 27.11.2013