2004in Eylül ayıydı günlerden Cuma…

Hüzün kokan yüreğim sahibini ararken
İstanbul fatihe sırılsıklam yağmur yağarken
Bir köşede yetim çocuk ağlarken
Bir ses duydum bir ses geceden bir ses
Kalbimin en ince yerine dokunan bir enfes
Rabbim Rabbim deyip gönlüme giren ateş
İbrahim’e koyun bana gelen bir eş
Şimdi ey fırtına ne yandan esersen es
İstanbul aşka gelmiş, fatih bana gülümsemiş
Melek “aşkım” demiş, beni ruhumdan eritmiş
Zaman geçmek bilmiyor, kalbim çiçek açıyor
Yüzüm gülüyor, o ise peri gibi süzülüyor
Nazar değmesin, yetim başını eğmesin
Karasevdalındım Gönül telime dokunan meleğe
Bahtım kara değilmiş dedim beni üzen feleğe
Bir gamzesini değişmem şu fani dünya denen düzeneğe
Bir gözünün hatırına atın beni İbrahim’in Ateşine
Allah’ım dedim Allah’ım bu rüya mı?
Yoksa şeytanın cennetten dediği dünya mı?

2005in Ekim ayıydı günlerden Cumaydı
Esenler den bir yolcu elinde ıhlamur çiçekle
Kalbinde gülücüklerle, tek taş yüzükle
İçi içine sığmayan kalbi tetikte iken
Rabbim deyip durmadan şükrederken
Bir karasevdalı “gönlünün sultanına” giderken

Bir ses………………………………………………………………..
Bir es……………………………………………………………………….
Bir nefes…………………………………………………………………
Bir kadın………………………………………………………………………..
Bir erkek………………………………………………………………………
Bir ihanet……………………………………………………………………..
İki veled…………………………………………………………………..
Yıkılan ……………………………………………………………………..
BİZ……………………………………………………………………………

Dipnot:Ben sana “gönlümün sultanı “derken beni yangının ortasın da bıraktın bir tene gittin ya,Dilerim “Gönüller Sultanı” mahşer günü eylemesin sana asla Şefâat...

Cuma Köse