Nasılsa tarihe geçmeyecek bu söylediklerim
Nasılsa okumayacaksın sana yazdıklarımı
Nasılsa gecenin hüznünde görmeyeceksin sızlayan yaralarımı
Nasılsa bir“çay” içimlik bilmeyeceksin “karalamalarımı
Nasılsa vicdanın anlayacak benim yazamadıklarımı
Dönmen için değil görmen için yanan yanlarımı
Yüreğim aktıkça balığın hafızası tazelenir
Tanımıyorum de senin de “kalbin” delinir
Aşkımı kâinata gizlerim, bu giz benim
Değer vermedin mi sahi sana hislerime
Beni anlamıyorsan ya hani kelimelimle
İşte bunu anla sen benim imtihanım
Bu ömür de ölümüm olan hanım
Bir gün dedim kendisine en güzel şeyi hediye etsem
Oturdum Karacahmete “Ben sana ölüyorum”Sense “
Uzunca bir süre hep gizlindim gizlendiğimdin
Bir bardak çay’ gibi masumdu seninle niyetim.
Niye Beni böyle incittin be yetimim

Yalnızca yalnız bir yetim tanıdık
Sadece tek bir isim bildik biz
Tek bir kadın gördük biz,
Gönlümüzün yandığı her iz’imde.
Başkaları kayıp der buna,
Ben hayat.
Başkaları yazık diyor,
Ben aşk.
Yangının da, “aşkın” da en ağrını taşıyormuşuz meğer, yarası içinde kaybolduğumuz Yardanımız da.
Cuma KÖSE