Aşkı toprağa ver dağ taş yeşerir
Anaçtır şü dünya, dehr-i kâmile
Havva’nın hûyuyla çöller aşerir
Yaratılış aklı, tutkun cemîle
.
Yakmaya demlenen âteş adına
Kulluk ve tanrılık dendi adına
Âşıkta ermeye, aşk muradına
Uzaktan göründü artık kâfile

Salınır günahta ya, içim gitti
Râzıyım herşeye, yâr içtim gitti
Diyete ödünçtüm, râyiçtim gitti
Olmaya mı dursun şerhi hâile

Teni ibrişimden ip; çilelenmiş
Sürgünlere düçar gül çilelenmiş
Hesap kitap altın, çil çil elenmiş
Bu işin saflığı götürmez hîle

Miskinliğe sinip yaygınlaşan mı
Dilde duâ ile yaygınlaşan mı
Heyhât yoksa nûrun saygınla şân mı
Cennet firârîsi eren menzile
.
Yoksul’un vuslatı düşer alplere
Ayrılan pay da düşer kalplere
Cânı zerk ederken bir bir celplere
Ululuk hassında, vermez; nâfile
Devam ede gider böyle silsile



..
İlk dörtlükteki ikinci satır Erol URAZ üstadımın uyarısı üzerine
tavsiyesi doğrultusunda değiştirilmiştir