altından boz bulanık sular akan mavi denizlerime
sen martı kanadında gölge olup ne güzel düşüyorsun öyle …
her taşında bir şairin, şiir gibi imzası olan bu koskoca şehirde
bir liman düşün ki, hiçbir şey benzemiyor seni beklemelere …

yani böyle bir limanda işte ellerim ter içinde
bir yakamoz olup bir başka dansın içinde
mor bir gecenin aydınlığında
ışıklar hep yanıyor gibi
gülümsüyorsun sanki
gülüyorum gibi ….

aynı iskele rıhtımına yanaşmış iki gemiyiz, yan yana
seni bağlayan palamarları uzatıyorsun, oysa çoktan avuçlarımda …
hele en parlak yıldızlar saklanarak yağmaya başlarsa rüyalarıma
işte o zaman canım, hiçbir şey benzemiyor seni yaşamalara …

akşam güneşi düşer üstüme hep bu saatlerde
kampanaların dümene el attığı bu saatlerde
iki çocuğun özgürlüklerinde saklı yürekler
bir isyanın bastırılmış kahkahası gibi.
anlatabiliyorum sanki
anlıyorsun gibi …

uğurlama vakti değil dolunayın, geceler bitmedi daha
ama bütün limanlar da böyledir işte, yaşar bilinmez yakamozlarla…
olabilseydik diyorum şimdi, sana topladığım çiçeklere birden
çocukların özgür çığlıkları gibi, nasıl oynardı yerler yerinden …

ben yazamıyorum ne kadar zorlasam da ellerimi
yani hiçbir şiir yazamıyor seni sevmelerimi
yetersiz bir yanım var belki ondandır
bir gece aniden uyanıvermek gibi
seni düşlüyorken sanki
düşlenirmişim gibi …

üstünden köprüler geçen bir denizdeyiz
denizi köprülerden izler gibi izliyor gözlerimiz
öylesine mavi, çok mavi, masmaviyiz
ne gemileri yanaştırdık bu limana, ah bir bilseniz …

CEVAT ÇEŞTEPE