Kalemimin dermanı kalmadı duygular ağır
Yazmak ne zormuş imkansızı yaşarken
Yürek ezilmesi buymuş meğer
Erimek hücre hücre dökülmek
Ne mutlu olduğunu bilmek ne kahrolduğunu
Karmaşıklığın anforlarında kaybolmak

Sanki ruh çıkacak can yanacak
Bumuymuş yaşarken ölmek
Sevmek yaktığını görüp yanmakmış
Kendinden nefret etmekmiş
Her tebessüme hüzün saklamakmış

Vay be vay ki vay
Nasılda kolay çıkıyor ağzından kelimeler
Namludan kurşunun çıkışı gibi
Ha tetiğe basmışsın ha ağzını açmışsın
Nişangahın ben, hep onikiden vuruyorsun .

Mızıkçı çocuklar gibisin
Ver misketlerimi al misketlerini
Ben oynamıyorum.

Artık gidenlere sarf edecek kelamım yok .
Hasret nağmeleri döktürmek yok.
Yokluğunda yok olmak yok.
Beraber yaşlanmayacağım anılarla .
Hak’ka havale ettim ilk Cumayla.

Cevapsız sorularla oyanlanmıyacağım.
Baş ağrılarım tutmayacak .
Umarsızca yürüyeceğim caddelerde.
Gözyaşlarımla değil yağmurlarda ıslanacağım.
Mutluyum hala kaybedecek çok şeyim var.