Şahitliği arttıkça acılara
Göçüyor kızın baba göçüyor.

Köşe başı demirciler yok artık,
kılıç bileyenler açık saçık...
Şimdi her yer alabildiğine kan
revan olan acı tetikte belki de.
Pembe pabuçlu çocuklara ne mi oldu ?
İmha edildiler itinayla..
geriye kalanlar içiyorlar,mutlular.
Elleri ellerimden kayıyor her safinin
..
Ben hayata dargınım baba
düşlerimi vuruyor.
Gün geçtikçe sönüyor ışıklar
ve ben korkuyorum karanlıktan
arka mahalleden gelen sesler,ağır sesler,bomba sesleri...
Ekmeğe katılan kırmızıyı gördükçe baba;
kusuyorum,acım insanlığa.
Kekik kokusunu sürünen dağlara,
Şarjörünü boş tüfeklere,
babadan miras sandıkta unutulan silahlara
bile onlara bile acım
şimdi herşey gün yüzünde dolu dizgin.
Kapı arası fısıldaşmalar yok.
Ben burdayım diye bağırıyorlar,
tokatlayamadığımız insanların devrindeyiz.
Kızacaksın,kız baba.
’Yüreği namlu,dili hak kızım’ derdin bana,
gecemin lambası,sabahımın nefesi aslan babam.
Gökyüzü gaza büründükçe,kandırıldıkça biz
değişti kızın.
Başıma neler geldi,başımıza neler geldi,
bozdu beni her darbe,aldı götürdü sevinçlerimi.
Eziliyorum;
acıyla pişmiyorum,yanıyorum baba.
Hak diye bağırsam ölür evladınız,
Gördüm,
toprağın bile kabul edemediği çiçekler var.
Bağırırsam;
benide ekerler,
Uçurtma yapamam seninle ilk gün ki gibi,
seninle diktiğimiz çamları sulayamam,
beyaz gömleğimi giyemem
bağırırsam
beyaz gömleğimi giydirirsin baba
demem o ki;ölürüm yanarsın babam
beni affet !
uzak diyarlardayım kendimden.
dişimi sıktım
sustum.
gözümden akıttım
sustum.
gençliğe darıldım.

Sabah olmuyor oralarda,
ateş düştü bir kere onulmaz yaralar.
Bekleşen yarlar.
Öyle bir yer ki burası:
Ne gül kokusu var ne ipek saçlar,ne tatlı cıvıltılar...
Annelerin saçı hep ak burda,
Çocuğuna babasının ismini veren gelinler.
Evlerin her bir yanı fotoğraf,
ağlamaklı nefes.
benim evime benzemiyor;
görmediğim bilmediğim dokunamadığım hayatların ülkesi buralar.
Kalbim vinç değil ki benim
nasıl ben olabilirdim söyle babam
bahane bulmak deme allah aşkına
beni affet!


Dilara SAYAN