üst katı kuzey yıldızına tutunan
soğuk, gri
alt katı yalnızlık tarihinin başlangıcına uzanan
arkeolojik kazılarla
sıcak, mavi
müstakil bir tek başınalık hali benimkisi

istimlak edecekler
deniz geçecek üzerinden
kağıttan gemiler arasında
şiir hatları vapuru yüzecek
rüzgardan ürken
büyük büyük şairler
büyük büyük şiirleriyle
martı besleyecek

dudaklarımın sükutunda kanlı bir hüzün
yüzüm kıyısında gelgitli korkular

ama dur korkma bak
od ağacının anasız oğlu Pinokyo korkuyor mu
henüz yirmisinde
henüz burnu gerçek mesafesinde
henüz yanmadı bile

şehirleri çamaşır ipinden
menekşeleri pencere önünden çekip
korkmadan
balkon demirlerini
ufak balkonunu yanıma alıp
ilk üvercinka ekspresiyle
tek başınalığımı bir başına bırakıyorum

gök içleniyor bu duruma
hızla çürüyor
içten içe hızla

anlayamadım paslı balkon demirlerine meftunluğunu