şair sanılırdı hep
lakin evvelce zamandır aşka biat’tı
açık avuçlarda toplanan gözyaşı mürekkebini
satırın koynuna yine aşk diye işlemek

hangi vaktin vadesinde fırsat bulsa
yokluktan alıp mirasçı aradığı
sessizliğinde ki hayalleri yasadığı
can yuvası satır başı sokağındaydı

nice gün doğumunda orada
nice gecenin nefesinde orada hırpaladı
sokağında ki karanlıkta kaybolmaktan
aydınlık kelamı tekerrür kurbanı sayıldı

bazen çıkmaya dahi korkardı
takvimi sokağından kovar
günlerin cereyan eden hallerinden uzak
sokağında ki bir eve günlerini harcardı

terk ettiği vakitler deyse
ellerinde sukut çiçekleri
mutlu kalınmayan muhabbetlere uzatır
ardından şehri İstanbul’a bakınırdı

lambaların silik olarak yankılanan ışıltısıydı
beklentilerinde beslediği umudun adı
saklı bir perdeydi halinin gizemcisi
bu yüzden garipti, üstünde ki sadelikten bakışı da aradığı manaya

onun için maskeydi şairlik
aynaları yanıltan gizemini koruyan
onun için çareydi suskunluk
doğruları saklayıp yoldan koparmayan

bulmak için ararken
arayışın tabiatıydı cezbeden
belki bu yüzden hep ararım derdi
kim bilir ki zaten bulmanın aramak olduğunu öğrendiğini