...
Oysa şimdi karanlık her yer.
Saatler hep aynı, sensizlikte takılı...
Özlemim;
Kar yağarken ellerimi açtığımda tutamadıklarım kadarında saklı.
Bekleyişim öylesine sıradan işte !
Hem var hem yokmuşsun gibi,
Hem aldığım nefes kadar yakın hem elimi uzatsam tutamayacak kadar uzakmışsın gibi
Seni anlatmak kelimelerin tükenmiş hali,
Seni anlatmak kapkaranlık bir gecede ışık aramak gibi,
Seni anlatmak zor sevgili.
İnsan hiç bekler mi bilmediği birini ?
Yarınlarına onu da katıp daha da çok sever mi içten içe ?
Sevginin değerini yitiren o kadar kalp varken ;
Hala bir umut diye bekler mi diğer yarısını ve sahip çıkar mı aşkına?
Oysa ne kadar da zormuş seni beklemek,
Alışamadım bu saatlerin geçmezliğine,
Ve umutlarımdasın hala...
Gün gün , satır satır.
Kim bilir belki de ;
Defalarca kez aynı yerlerden geçtik,
Aynı masalarda oturduk aynı caddelerden geçtik,
Belki farklı bir şehirde,
Yada kim bilir aynı şehirde alıyoruzdur nefesimizi.
Belki kalbin bir başkası için çarpıyordur,
Belki de çok yalnızsındır.
Senin benden benim senden haberim yokken
İnanıyorum buluşacak bu iki yürek,
Bir gün buluşacağız bir yerlerde
’Aşk’ olacak bunun adı.
Geç kalma bize olur mu .. ?