Vakit akşam..
Saat durmuş sanki şehrimde..
Yağmur serpiştiriyor gökyüzü..
Karşımda ışıl ışıl parlayan ışıklar;
Bitip tükenmeyen araba sesleri..
Herkesin bir telaşı var,
Her hayatta bir hüzün bir mutluluk var..
Şimdi bakıyorum etrafıma boş gözlerle,
Dalıp dalıp gidiyorum uzaklara..
Zor olan içinde anlatamadıkların,
İyim dermiş gibi yapıp haykıramadıkların,
Sustukların... Kaçtıkların...
Sadece bu pencereden bakıp bağırmak isteyip de susmak kadar acı olan şey;
Üşüdüğünü hissettiğinde birazdan geçer der gibi..
Her defasında daha çok artacağını bilmek gibi..
Gözyaşı gibi..
Bir baba sıcaklığı gibi..
Bir anne şefkati gibi..
Kardeş gibi..
Can gibi ..
Geçecek derken geçmeyecegine inandiğin her şey gibi..
Şartsız koşulsuz kabullenmek gibi..
İçi yanan bir çocuk gibi..
Aklına gelen her şey gibi..
Kayıp bir şehirde nefes almak kadar zor olan şey ;
Özlemin ve sevginin sıcaklığını bırakıp,
Kalabalıklar arasında yapayalnız kalmak gibi.


’Darmadağın..Bitkin.. Savrulmuş kocaman bir şehir ve ben başbaşayız bu gecede...’