3
Yorum
20
Beğeni
5,0
Puan
1734
Okunma
aklı bozguna uğramış zamanların
tanıdık selası çınlıyor kulaklarımda
’neydi bir arada tutan şey ikimizi’
diyor şarkı
buz kesiği bir yalana dönüyor geçmiş
üşüyor yılanlar
hani derdin ya sen
en çok şafak vakitleri
tel tel olur saçları yalnızlığın
ve en çok o zaman
yar’in zülfü düşer
gecenin gözlerine
velhasıl
birden ona kadar saymayla tükenmiyordu hayat
ve hiç bir gece yoktu ki
güneşin koynuna saklanmayan
’ben en çok
gecelerini sevmiştim senin’
adının ilk harfini unuttukça alfabe
dilimde
başıboş bir ıslık peydahlanıyor
tamamlanamayan duaların
kayıp aminlerini arıyor ellerim
kekeme kelimelerde
biliyor musun
bir zamanlar
ölüm toprak rengi bir hal alırdı gözlerinde
gülümserdim
ve Tanrı
ateşe verirdi cenneti...
5.0
100% (20)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz