Gecem gündüzüm sensin hem güneşim hem mahım
Ben senle yaşıyorum; bana “yalan” diyorsun.
Mehtabımsın geceme hem de benim sabahım
Nurunla ışıyorum; bana “yalan” diyorsun.

Denediğim tüm yollar çıkmaz bir yöne gibi
Çaresizlik sabrımı emiyor kene gibi
Yokluğunda her ânı sanki bir sene gibi
Zor belâ aşıyorum; bana “yalan” diyorsun.

Buz gibi bir ürperti nüfuz eder derime
Dolmayan bir boşlukta otururum yerime
Bir çığ gibi çökerken hasretin üzerime
Donuyor üşüyorum; bana “yalan” diyorsun.

Cevabını bulamam gizlerinde sorumun
Sebebi gözlerin yar aklım ile zorumun
Uyusam düşlerimde sanki bir uçurumun
Dibine düşüyorum; bana “yalan” diyorsun.

Büyük Sahra Çölü’yüm suya muhtaç bir damla
Umudu tüketirim çileme gelen zamla
Her gece daha fazla kanayıp duran gamla
Yaramı deşiyorum; bana “yalan” diyorsun.

Kalmasın yar aklında en ufacık bir kuşku
Hiçbir çağın zamanın görmediği bir aşkı
Hatta Mecnun’un bile ermediği bir aşkı
Gönlümde taşıyorum; bana “yalan” diyorsun.

Hasan Hüseyin YILMAZ