Mevla’m der beni her yerde
Çiçekte arıda görün
Başaklarda böceklerde
Kurumuş darıda görün... Şiirlerin Ziyası


Yine bir borç yükledin bana Ziya
Bir tutmalık kul hakkıysa rıza
Zamansız gelen mal gibi
Yüreğim acılarla sevinçlerin dalgasında zira
Zamanınsa ha var ha yok mecali
Dakika mı desem saat mi kelebek misali

Ruhumun ölçümünden sonraydı pişmanlığı yoğurmama kısmet
Lale de mi gül de mi sitem giz için de dönence Mevla’ya müspet

Gir özümsemesine ağacın “hu” diye
Şahadet şerbeti içmeden önce
Önceleri ölüm ne biliyor muydum ki
Azgın bir boğa gibi deniz kükreyişiyle koşarken
Kuduruk bir yükselişle kumları ziyaret ederken
Sana ben dememiş miydim fısıltıyla içimde
Duymadın mı sen “hu” derken ki
Belki de işine gelmedi besbelli niye
Arıda da var çiçekte de tüm dünya nimetlerin de
Her canlı çırpınır Mevla’m diye diye

Ne Ziyaymışsın sen be dostum
Koca bir kul yükünü yükledin yine üstüme
Nerdeyse kalacak elinde postum
Yazmak mı zor
yazdım demek mi yükünün ağırlığı altın da
İçtenliğini bildiğim güzel yüreğin de
Süt kaymak gibi ekmek nimet gibi isteklerin de
Her Gönül’e sen korsun ateşi
Kalemini bir anlık sürüşün de

Sımsıcak bir his kıvrandı işte yine içim de
Mevla’m diyememenin biber acısı gibi
Kahrederek yakıp kavuruyor yine ciğerimi
Yanarken akılsızlığıma
Aptallığın yarattığı duyuyla bir ot kadar olamadım
İhlaslı bir dostluktur çiçek gibi Sema’ya yalvarışta
İçimde bitmeyen bir özlemin tadı
Toprak gibi
Tüm mahlûkat gibi
Barınır hislerim de uğruna
Gönderdim başımı kul hakkının yoluna

Neyi nerede bulacağımı bilemeden
Bir toprak bir gökyüzü arasında kaldı rüyam
Şaşarım benim şaşkın şu nefsime
Gurur ve kibirden kaçarken
Yakalandım bir ziyaya
Aydınlanırken içim dışım
Çok şükür düşmedim riyaya

Eğer Mevla’mı anmamı istemekse dileğin
İnandığım o pak yüzünü çevirme
Boşa harcadığım her günü yaz defterime borç diye
Öderim inşallah “Ziya”
Tüm ruhumla “lale” gibi bak yöneldim işte “Sema’ya”...



(03.11.2013) AZAP…