Fakirlik kaynatıp dert ocağında;
Suyuna bandın mı, onu de hele!..
Öğlen sıcağında orak sallarken;
Güneşte yandın mı, onu de hele!..

Patozun yanında dirgeni tutup;
Beş aylık bebeği sırtta uyutup;
Ocakta kaynayan aşı unutup;
Uykuya kandın mı, onu de hele…

Yataklar hasırdan, yastıklar saman;
Rüzgar ılık ılık eser bir zaman;
Bıldır gömdüğünü, ‘Of aman aman!’;
Diyerek andın mı, onu de hele!..

Toprak ‘sâhip’ olmuş, beden ‘uşağı’;
Uzaktan görünür ebemkuşağı;
Geven topluyorken dere aşağı;
Düşerek indin mi, onu de hele!..

Kahır resim çizer, kara kaşında;
Buram buram emek kokar aşında;
Evine dönerken davar peşinde;
Eşeğe bindin mi, onu de hele!..

Nasırdan silinir parmak ucumuz;
Yük eylesem, bir katırlık, göçümuz;
Şehirden uzakta doğmak suçumuz;
Bir lütuf sundun mu, onu de hele!..

İsmimiz bulunmaz mezar taşında;
Çoğumuz yatarken civan yaşında;
Hayale dalıp da ocak başında;
Yanarken söndün mü, onu de hele!..

Üstümüzde dam olmayan yapıdan;
Hâlimiz icrâlık, ceza tapu’dan;
Çaldığında açılmayan kapıdan;
Susarak döndün mü, onu de hele!..

Ali ALTINLI – 31/10/2013
Saat: 21:17