Adını sorarsan yalnızlığın, Elif düşer dilimden.

Bir seher vakti,
Düş yakama ey sevgili…

Birkaç hüzün ek arka bahçeme senli
Birkaç mutluluk avuçlarıma tutuştur.
Sonra bayram niyetine öp yüreğimi
Yüreğim çocuk gel sevgili
Sevindirmek sevaptır, sevap için sevindir yüreğimi…

‘’Kapına gelmişliğimin kaçıncı arefesi
Kaç bayramdır hüzünlü sensiz bu gözyaşlarım.
Son bekleme, son sefer, bu son yalnızlık sesi
Bitti bitecek yürekte, sonuncu nefes alışlarım.’’

Ey aşk!
Son nefesini vermeden yüreğim gel!
Ne diyordu, Mevlana; ne olursan ol yine gel…
Gel sevgili,
Pazarlıksız, hesapsız, hazırlıksız gel.
Islanırken hüzünlü yağmurla da gel.
Bayramda gel,
Düğünde gel,
Son seferine kes biletini dönüşsüz gel,
Yedi gününde haftanın
Saniyesinde dakikanın,
Gel an gibi,
Nefes gibi,
Gel ölüm gibi istersen…

Tutuşuyor ilk günün heyecanında yüreğim,
Kapı gıcırdasa,
Musluk damlasa,
Rüzgâr esse,
Sen gelecekmişsin gibi gözlerim dönüşünde,
Gel Elif’ime Ba ol,
Lam ol,
Mim ol,
Ne olursan ol,
Ya da ömrüme nokta…