1.

gecenin koynuna düşmüş beden
her yol yürünmez adım atmayla
güneşin gittiği göklerde ruh
bu yol geçilmez asa tutmayla

sen ki yaradılmışların içinde baharsın
olmaz dediklerinde hüzne de kapılırsın

süzülmekte canından da bir can
gezer durursun alem içinde
sezilmekte o canda da canın
bakar durursun O’nun nefsine

her adem havvasını arar gurbet yerlerde
her havva ademini bekler toprak üstünde

2.

kanatsız uçunca sordu biri
yüküme yük veren toprak mıdır
öteki baktı gül yüzlü yâre
kuşu uçuran da âşıklıktır

baktılar göğün yedinci katından
toprak uzak
uzaktaydı mekan
kadın dedi;benim içimde dinmeyen bir sızı var
bak orada ağlamakta başka bir kadın
ben böyle iken mutluluk hangi alemin içinde
ben böyle iken mutluluk yeşertemem ki senin yüreğinde

başını eğdi adam
eğilen sadece baş değil göklerde
insan dışında yaradılmış ne varsa
onlar da eğildi bir yüreğin çaresizliğiyle

gözlerinde bulut bulut hüzün adamda
ah bir akıtsa
aksa ya ırmak ırmak bu hüzün yağmurlarca
ölüm neymiş o an bildi
bir çift sözle adam çarmıha gerildi

kadın şaşkın
konuştu kendince ;
kimlere gitmeli
kimlerden yardım istemeli
bir ölüme saldım yârimi
ne etmeli de geri çevirmeli

açıldı tüm kapılar o anda
aşk ölmekti aşık olmak için
sarıldı tüm yaralar bu ahla
aşk dirilmekti aşıklık için

3.

uyanmaya uyudu yürekler her gecede
uyumaya uyandı bedenler yorgun halde

gecenin koynuna düşmüş beden
her yol yürünmez dertli hal ile
güneşin gittiği göklerde ruh
bu yol geçilmez aşksız hal ile





Nigar Baran