İstanbulu martılara emanet ettim de geldim
yüreğim bir hayli yorgundur o yüzden
kehribar sonbahara terk ettim dünümü
bu günümü sırtıma sardım da geldim
ardımda İstanbul kaldı ben gittim
ben gittim İstanbul seslendin dön bana geri


şehrimin sokakları beyaz kesecek bu kış
bensiz zemheri öpecekmiş gözlerinden
ve buz tutacak dudaklarından dökülen duaları
Kanlıca da yoğurt niyetine karları kaşıklayacak yalnızlığım
ve ben gurbette soluğum üşüyecek içime çekerken seni
içime çekerken İstanbul üşüyecek düşlerimde


bak sensiz anılarım anlamsız kaldı şiirlerde
yalnızlık yüreğimde açacak güzü
kırlangıç soğukları zemheri doğuracak
ve ben özleyeceğim martı yalnızlığımı
ve İstanbul doğuracak üşüyen yalnızlığım
üşüyen yalnızlığıma sen doğacaksın istanbul

haydi beni götür İstanbul’a ey aşk
yada sen gel istanbul gibi yanıma
kim bilir belki sevebilirim istanbul gibi seni
ve yedi tepeli ayaz yıkamış istanbul gibi bak
öyle bak ki istanbul kıskansın seni
ve her sabah aşk doğsun yedi tepeli şehrimden


mahmudiye düzkaya