dopdoluyum

her gün günahlarımın bağışlanmasını dileyerek
ve bunu bekleyerek
saatlerimi bitiriyorum

boğuluyorum

çaresizce
geçmiş çizgisinin üzerinde geleceğe yürüyorum

boyuyorum ellerimi kırmızıya
ki maviye bir çizik atıyorum
ölmesin yaşayamadıklarım
ve ölsün yaşadıklarım diye
avuçlarımda kin saklıyorum
en çok kendime haykırıyorum

yitik yenilgiler peşinden olmazlara sürülüyorum

ölemiyorum

bir ses arıyorum sürekli
içimdeki çocuğa nota öğretsin diye
ben hep arıyorum o sesi
seni de beni de
efsanelere anlatsın diye

simsiyah bulutların tembel tembel süzülüşünde
görüp göreceklerim dururken
kendimi ayın yansımasına asıyorum
bir kendim izliyorum

ölemiyorum

gece
yavaş yavaş girerken sokağa
solgun gökyüzü iyice içine çöküyor
sessizliğim
karanlığın dili oluyor
konuşamıyorum

kalbimin içi tıka basa dolu
ve öylesine yorgun zihinlerle ilgilenirken
aynaya bir bakış atıyorum
kapısız duvardan
beynime
kaygı dolu hisler
silsileler ekleniyor
kaldıramıyorum

mırıldanıyor yıldız suskunluğuma
meğer susmak ölüm gibiymiş
ama ben bunu da hissedemiyorum

bedensiz ruhlar gözlerimin önünde
dans ediyorlar kendi gölgeleriyle

ben kendime uygun ruh arıyorum
bulamıyorum

ve ölemiyorum

aksi gibi bu suret can yakıcı bir an gibi
koynuma saplanıyor
senin yüzün
benim hüznümün yansıması

öyle durup dururken
ben kendimi öldüremiyorum
ansızın dokunuyor rüzgarın matemi tenime
ama ölemiyorum

ellerime cansız bir güneş ışığı ısmarlıyorum
gelip gidenlerle birlikte
son ezgiyi de dinliyorum

boynumda ki yaşam çizgisinin sonuna ulaşıyorum
ama ölemiyorum...

çünkü
galiba
yaşamak istiyorum...




(İlknur Karaca)