Ama yaraların da bir ömrü vardır
Ve yarana üşüşen kurtların da...

Bir gün her şey geçer,

H e r ş e y

Yaralar da kapanır
Bir gün o başkası için açılan yaralar da başkalaşır.
Kapanır, yok olur, iyileşir. Bir gün her şey geçer…


Her şey zıt her şey gibi
Yaklaşmaya çalıştıkça uzaklaşıyorum
Uzaklaşmayı denesem burnumun dibinde bitecekler biliyorum
Ama biz zıddına yaşayamıyoruz ki, inadına yaşayamadığımız gibi

Uyuma mesafeleri uzadı
Süreleriyle birlikte...

Uyuyamasam da sürekli bir hayalet dolaşıyor içimde
Bu süre hiç azalmıyor

Cümlelerim kadar büyüyemedim hiç

Ne zaman düşeceğimi düşünsem, düştüm hep.
Çünkü inanınca bacaklarım titredi, titreyince topuğum korktu...
Topuğum kırıldı, topuklu ayakkabım öksüz kaldı.
Topuklar hep kırılmaları gereken zamanlarda kırılırlar,
Düşürmek için...
Ve sen düşmeye meyilliysen, meyilli bile olmana gerek yok
Aklından bir kere geçirmiş ol yeter.

En olmadık zamanlarda en doğru şekilde kırılırlar

Hatırlıyorum da unutmuşum çoktan...

Sürekli yer değiştirirken her şey ben gözlerime inanamıyorum
Gidenlerin ardında kalıyor bakışlarım
Alamıyorum
Kendimi alamadığım yerler var mesela
Yağmur yağınca pencere önünde unutuyorum kendimi
Yoldan koşanlar var
Damın altına saklanan kediler
Seyrim kendimi geçiyor, yetişemiyorum

Uzanamıyor ellerim
Gidişinde küçüldü, daha bir güçsüzleştik ellerim ve ben
İki avucumun içine sığma çabalarım sonuç veriyor
Sondan önce
Varıyoruz sonsuzluğa

Ellerin görmediği için böyle buz gibi
Ellerim donuyor, ellerin olmadığından

Ellerim yalnız
Sessiz

İki elin sesi olmuyor

Affedemedim hiçbir şeyi
Daha hala soracağım şeyler vardı

Ellerim benziyor herkesten çok
Ölününkilere

*

Unuttum
Pencere önünde gözlerimi
Yağmurun altında kendimi
Sensizliğin tam ortasında ellerimi

Kış geldiğinden değil
Unuttuklarımdan üşüyorum

Gidiyor mu yaralarımızı kemiren kurtlar
Ne zaman doyup da terk edecekler bu yaraları
Ve geçecek mi yaralar?
B i r g ü n



Yirmi İki Ekim İki Bin On Üç 16 00
Nevin Akbulut