Akşam olup herkes eve girince
Köşelerde ağlıyorum ÇARESİZ
Çekilirmi bilmem bu hayat böyle ?
Tek başıma yaşıyorum ÇARESİZ

Geçmişim toplanıp gelir gözüme
Tattım acıları kattım özüme
Ermedim hayatın birkez düzüne
Yokuşları aşıyorum ÇARESİZ

YÂR’den ayrılmışım çekerim küşüm
Her olur olmaza boyun büküşüm
Vurdukça delinir yaralı döşüm
Bu halıma şaşıyorum ÇARESİZ

Sanki diken bana yorgan yastığım
Sabır deyip bağra taşlar bastığım
Akan yaşlarıma şahit yastığım
Özlerimden taşıyorum ÇARESİZ

Ömür miadı doldu çevirdim yönüm
Hiç iyi değildi geçmişim dünüm
Çile çekmek ile geçti hep günüm
Acılarla yaşıyorum ÇARESİZ

Der DURAK’ım artık olamam gani
Yalandır bu dünya insanlar fani
Nerede görmedim huzursa hani
KADER DEYİP susuyorum ÇARESİZ

Durak YİĞİT
Gönüllerin Şairi
KOCAELİ

Gidince ardından ağlarım sanma
Ben yandım be canım istemem yanma
Ölürsem’de bile adımı anma
Karaları bağlıyorum ÇARESİZ.

Ölünce kıymeti bilirler derler
El bilmez değeri bilirmiş yerler
Vicdanı,isyanı yere sererler
Nefretimi kusuyorum ÇARESİZ...ŞİİRLERİN ŞAİRİ’ne gönül dolusu teşekkürlerimi sunuyorum..Selam saygılarla