uzak bir istanbulda
uzak uzak bir fındıkzade
orda bir abdullah oturur
turgut’la cemal’le birlikte
dünyadan azade
her gün bir dünya yaratıp durur içinde
kıyametine yedirir
yakınımızdır

yalnızlık içinde
tanısız ur gibi büyürken
bir gün ayşe deyiverdi çinden bahseder gibi
ayşe dedi ve geri aldı sözü
siyah beyaz gizli bir fotoğraf düşürmüş
yerden alırmış gibi telaşla

ama ben ayşeden
aralık kapıyı anladım
pencerede sardunyayı
kuşların noksansız döndüğü dünyayı
buruşturulup atılan sıkıntıyı anladım

görmedim ya çok güzel bir kız ayşe
saçları tozunu alır abdullahın
akşam geldiğinde gözlerini hiç yummaz
abdullah söndürür ışıkları israf olmasın
yeşil olur pencere

görmedim ya ayşeden filizi anladım
salınan dalı anladım incecik ayaklı
kucağına bir çiçek bahçesi sığmasını
meyve olmayım diye çırpındığını çağlanın

kıpkızıl bir dudak vardı ağzında
ayşe derken
çırılçıplaktı
küçük bir çocuk kocaman bir hayvandı
ayşeye geciktiğine pişmandı

istanbul ayşedir şimdi
fındıkzade ayşede bir semt

ayşeyi görmedim ama
ben başka iklimleri denizleri de bilmem
bilirim büyük okyanus ne kadar derin

ayşe deyince afet! dedi ya abdullah:
a’dan depremi anladım
y’den yangını ş’den seli
e abdullahı yarattı

biraz abarttım



ömer faruk hatipoğlu

(araf, 2007)