sen almışsın pembe pantolonumu
yarım kalmış nedense, üstü dikilmemiş
dudağımızda kalan gülümsememiz gibi
bir yerde donmuş
yanak çukurumuzdaki çizgiler


belkide unutmuşusuz
tamamlanmayan yollarda
bir rüya unutulmuş
dikilmemiş kalmış üstü pantolonun
eksik farbalı bulüzü



bir başımıza yaşadık aşkı
yalnızlıklarımızda ikimiz
bir takım olamadık
şu yarım giysiler gibi
sen orada
ben burada
her zaman eksikti bir şeylerimiz



yarım büküldü dudaklarımız
sanki ünlü bir resimdik
leonardo da vinci yapmıştı
derin uzaklıklar içinde
elimizin üstüne koymuştuk elimizi
yüreğimiz de süzülmüştü bizimle
bir bütün olamamaktan



yalnız özgürlüklere soyunduk
ayrı evlerde, ayrı kavgalarda
bilmedik hangimiz hasta, hangimiz sağ
eski sokaklarımızda gezindik düşlerimizde
el ele bile tutuşamadık
uçurumlara düştük bir an yaklaşsak
yitiktik karartılmış dünlerde



gönderdiğimiz selâmlar ulaşmadıki bize
iyi ayırdılar ayrılık yapıcılar
bilmediler bir pazılın parçalarıydık
bir parça kaybolunca
bozulurdu bütünün tümü
dağıtılamazdık sevdiğim
iki kişilikti özgürlüğümüz!





20. 10. 2013 / Nazik Gülünay