Dudaklarımı pencere korkuluklarında
ayaz demirlere yapıştırdığımdan beri
geceye söz oldu yanık haykırışlarım
dilim mişli zamanların ahında gizlendi
ve ben
mürekkep siyahı akan kelimelerde sevdim seni


bir güne bir gün vazgeçmedim
çağlayan yüreğini sevmekten
yıkıma uğramış umutlarımla
usanmadım
yorulmadım sana yazmaktan

garip bir göçebe gibiydi duygularım
şiirden şiire seni arayan
satır satır seni soluyan
’’merhaba’’larına sarılıp ısınırken
’’hoşçakal’’ vedalarında üşüyen bendim
ve ben seni
nefesin nefesime sığındığında sevdim

Güneşi kırık antenlere bağlı
çekilesi olmayan bir hayatın
en ücra uçurumlarında titreyen
okyanus gözlü çocuktum ben

bir ömürdü payeme düşen
kara kaplı kader kitabına yazılmış
siyah beyaz bir filmdik sen ve ben

pencerelere vurup düşen yağmur tanelerinde
perdeleri açınca
gölgelerim sahnelenirdi kireç duvarlarda

kırılmaya namzet umutlarımı
sulara teslim ederdim
ve ben seni
alnımda beliren çizgilerde sevdim
varlığında dahi yokluğunu düşünerek sevdim

Garb’ın ufuklarında gardı düştü ellerimin
acının izleri soluk izler bıraktı çehremde
kırık soluklu nefeslerimle
uzak mavilere dalmış gitmiş gözlerim

kim bilir kaçıncı rüyadaydın sen
kimbilir hangi yabancı bir hayalin koynunda
sabahladın

ılgıt ılgıt esen rüzgarlara buruk türküleri kefenleyip
anne şefkati sıcaklığında seherlere sarıldım
yeni bir güne daha seni severek başlıyor
aynası güneş olmuş gündüzler ile seviyordum seni

gün gün sevip
güpegündüz vuruldum sana
ve ben seni
namlunun ucunda kör kurşunlara rağmen sevdim

hayalini resmettiğim gecede
gözyaşım yaktı siluetini
karanlığa hücum etti çırılçıplak yanlızlığım
yağ tenekelerinde yaktım hasretimin
sabırsız yanlarını
üşüyen ellerimle dualar dilendim gökyüzünden
ve ben seni maviye yuva kuran kuşların
uzaklarında sevdim

seni sevdim
ancak en çok
seni severek öleceğim günü sevdim
ben sadece ve sadece
bir tek seni sevdim.


18.10.2013 Muharrem Küçük

Not: Şiire katkılarından dolayı ’Zeynep Ece Eren’ e
kalbi teşekkürler.