Mor zambak misali açmışsın yine
Efsunlu kokundan haz alacağım
Farklı desenleri seçmişsin yine
Fırça saklasa da söz bulacağım

Göz yaşı sanatla birleşmez gülüm
Seveni ağlatmak, zulümdür zulüm
Ruhum isyan eder, lâl olur dilim
Sen, “ben” desen bile, biz kalacağım

Mavi semaların sırrı düşer mi
Yanmayan bir yürek söyle pişer mi
Cananı olmayan aşklar yaşar mı
Görmeyen aşka ben, göz olacağım

O, koca kent değil, sen ara beni
Bin defa, bin kere, yak nâr’a beni
Hazanda solan renk, et pâre beni
Önünde yerlere, diz çalacağım

Siyah zülüflere, baharı dizdim
Gönül duvarıma resmini çizdim
En güzel güfteyi ben sana yazdım
Yatıp dizlerine, kız öleceğim

Ne güzel kıvrılır ince bellerin
Dümeni rota da, tutar ellerin
Türküyü ne güzel söyler dillerin
Dağ, depe, bayırı, düz bileceğim

Gönlün istiyorsa, felekten gece
Ben prens olurum, sen ise ece
Güzelim sevdiğim, sensin sadece
“Süsen” gibi ben de, tez solacağım

Özlemin gün gibi yüze vurdukça
Adın bende gizli Dünya durdukça
O beyaz kolların, beni sardıkça
Söylüyorum işte, yaz güleceğim

Lüzumsuz bu destan yazmakla bitmez
Hele anlatmaya, bir ömür yetmez
Sevdanın yerini hiçbir şey tutmaz
Efsunkar sahilde, iz sileceğim

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ