3
Yorum
5
Beğeni
4,5
Puan
2115
Okunma
Hani küçüktüm küçücüktüm
Düşmemek için uğraşırken hayatta
Ne zaman büyüdüm de dizlerimdeki yaralarım geçti de
Yüreğimde derin yarıklar oluşmaya başladı...
Üşüyorum ama gülümsüyorum …
Kar taneleri avucuma düşüyor ışığın altında dans ediyorum…
Nedenini bilmediğim bir sevinç var içimde çocukluğumdan kalma…
Nedensizce mutlu olurdum her kar yağışında…
Şimdi de öyle çocuk oluyorum tekrar…
Sanki tüm dünyanın kirini örtüyor bembeyaza boyuyor…
İnsanların kötü niyetlerinin üstüne dökülüyor gökyüzünden onlar bile görünmez oluyor…
Kar/dans çocukluğumdan kalma…
Kar tanelerini yakalamaya çalışıyorum kendimce birlerinin görmesinden utanarak...
Sanki onlar hiç dönmediler mi çocukluklarına…
Utana sıkıla kimsenin olmadığı yerlerde özgürce koşarak yeniden küçük bir kız çocuğu oluyorum sokaklarda….
5.0
67% (4)
4.0
17% (1)
3.0
17% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz