KAYBOLAN GÜVENLER
Sönmüş kalbimde ışık geceme gün doğmuyor
Kutuptaki buz gibi bedene doluyorum
Karanlığın ardından seher vakti olmuyor
Kâbusların içinde şaşırıp kalıyorum

Ağrı dağımı oldum hiç gitmiyor dumanım
Kırık dökük umudum dinmez ahım emanım
Ömrümde takvim gibi bir bir biter zamanım
Gözlerim uzaklarda maziye dalıyorum

Güz gülleri misali boyun eğmiş dallarım
Sanki sam yeli değmiş neden açmaz güllerim
Çığ mı düşmüş önüne hep kapalı yollarım
Tomurcuğu kuruyan gül gibi soluyorum


Şu simsiyah saçlarım neden erken ağarmış
Meğer çile çekerken başıma kar yağarmış
Derler başta çekene sonda güneş doğarmış
Hiç güneşim doğmadı saçlarım yoluyorum

Çabayla geçti ömür darbe vurdu sevenler
Rabia da derimki nerde beni övenler
Kaybolmuş canda benlik hasta olmuş güvenler
Dostlarımı bilmeden çaresiz ölüyorum
RABİA .SAYLAM. TAŞDEMİR 10/08/2013