Kimin ardından gittiğimi bile bilmeden
koyulduğum o yollarda, mataramda gözyaşları
kumanyamda hüzün parçacıkları,
yakınlaştıkça uzaklaşan,
uzaklaştıkça yakınlaşan bir hayaldi o...

hayali güzeldi, say ki bana özeldi,
hani, bir bankta oturuyorum
serçeler sekerken çekirdek kabuklarına
içinde onun bulunduğu düşlerde özlem gidermek
kafi miydi, kafiydi eskiden, çok eskidendi...

zaman geldi derken,
en ağır sövgüleri döktürdü yüreğimden,
kimi söndürdü ışıkları tavırlarıyla
kimi de ben gerdim perdeleri sıkı sıkıya
ne de olsa şiirlerimi biriktirmek için,
mum ışığı da yeterdi bana…

uçurum ağızlarında nöbetlerken
karanfiller kopardım göğsümden
avundum kokularıyla,
artık sararmış yıllarım arasına
ayraç yaptım bütün incitilmişliklerimden
hiçbir vakit yoktu , hiçbir vakit de olmadı,

geçmiş zaman filmelerinde olsa hani
“yazıyor yazıyor o hayalin aslı yoktu, anladı”
diye bağırırdı o çocuk,
ağlardı halime izleyicilerden bir yetişkin
en son film bir sonbahar sahnesiyle biterdi;
o yollarda, yağmurlarla ben ıslanırken…

( Dilek KARSLIOĞLU )