Hani klasik bir söz vardır ya "Şairlik budur işte" diye.
Bu cümleyle başlamak istiyorum.
Mecit Hocam ile yaklaşık 2 yılı aşkın bir zamandan beri Edebiyat defteri sayesinde tanışıyoruz. Bu defterin bana kazandırdığı nadir üstadlarımdan birisidir kendisi.
Mecit hocam deyince benim aklıma gelen imaj hep "Yol gösterici, yapıcı, maneviyatı yüksek, eline kalemi aldı mı vay karşısında durabilenin haline" cinstendi. Kaleminden hiç beddua tarzı bir şiir okumamıştım bugüne kadar Allah var ya. Tabi şiiri okuyunca aklıma ilk gelen söz dilimden dökülüverdi. Dökülmez olaydı :)) Zira Mecit abinin ilham perileri zaten başının üzerinde tavafta olduklarından hemen bu şiiri döktürüvermiş dizelere:))
İşin şakası bir yana, hayatımda rastladığım "Rastladığım diyorum sadece sanal alemde tanışmışlığım var ancak onun gönlünün güzelliğini anlamak için şiirleri yeterli bence" en vefakar, en kadir şinast ve en "hazır kalem" insanlardan birisidir. Her seferinde yaptığı jestlerle beni utandırmasına rağmen ne kalın bir gönüm varmış ki hala kızarmıyor. Kendisine saygı ve selamlarımı sunuyo, bu güzel dizeleri müsade ederse Face'm de payşlaşmak istiyorum.