üçten ikiyi çıkarıyorum
bir kalmıyor nedense
parmak hesabı yapıyorum sonra
bakıyorum ki
benim üç parmağım bile yok

bir eksiklik var
biliyorum
ya içimin delilerinden biri öldü
ya saymayı unuttum ben

atlılar savaş meydanına çıkıyor
gecenin bir yarısı
toz duman
perperişan bir karanlık
meydan boş
sarayın soytarısı ölmüş
bilmiyorlar


tuhaf olan ne ki
soytarı mı?

ölüm mü?

ölümün soytarıyı bulması mı?

yoksa
üçten ikiyi çıkaracak kadar
parmağımın olmaması mı?


melankolik bir ağrı çöküyor başıma yine
başım kalabalık
başım
kalabalıkta kayıp

ağrımı gören var mı?

annemin entarisini giydiriyorum
oyuncak bebeğime
eskiden sarıydı saçları
eskiden
ikimizde çocuktuk
ve ikimize de yakışırdı annemin entarisi
ve ikimizinde
parmakları vardı


üçten iki çıkmıyor işte
çıksa da bir kalmıyor
uğraştıkça ölüyor deliler içimde
içim üşüyor

hem yeşili de sevmiyorum artık
içimden yüze kadar saymıyorum
duvarlara resimlerde çizmiyorum
bir de
hep yarım kalıyor yazdığım şiirler

parmaklarım yok ya
ondan diyorum


ama korkmuyorum
gözlerim sulanmıyor
ben iyiyim yani
sadece
içimin delileri ölüyor!!