Ardında;
sesler ve nefesler susar...
anılar kalır çatı katında saklanmış köşesinde,

Önünde;
dikenleri büyümüş bir gül,
yaprakları solmuş,susamış ve boyun bükmüş,
yorgunluktan bitap düşmüş gül bahçesinde,

Yanında;
hayta bir ıslık dudaklarında umarsız,
siner evin dört köşesine,
çalar geçer kulakları,

Kırılmış kapının kolu,
kilitli bir odada,
giremediğimiz zamanın öfkesi,

Avuçlarımızda su toplamış kabarcıklar,
her hasret vuslata bir merhaba...
her kavuşmak ayrılığa bir hoş geldin...
kirpikklerimiz de utangaç bir yer çekimi istemsiz,
uzanırken çöl seraplarına,
yüreğimizde yeşeriyor pişmanlıklar...

Uyandığımızda derin uykulardan,
alnımızda izi kalmış yılların,
içinden geçirirken binbir ahı,
yanan yüreklere su serpemeye meyillenen muştular,
göçmen kuşlarla uçtular...

Sen ektiğin hüzünleri biçerken bire bin,
hasretin şiddeti artar,
çayını karıştırırken,ritim tutan kaşığına ses olur,
çekip gidren kervanlar,geçmişten geleceğe uzanır şiirler,

Kim öle kim kala cancazım,
eskitirken yorgun bedeni yıllar,
çehrende ki çizgiler daha bir derin,
her iz taşır geçmişi bu güne,
gamzene dolan ah büyür,
gözünden akan damla yürür...

Mecali kalmamış bedene yüktür gövden,
takatı kalmamış dizlerin taşır mı yorgun yılları,
dilinden çıkanı duymazken kulaklar,
yüreğinden geçeni söylesen kim takar,
sen artırırken,onlar çıkarır manadan anlamı,

Hazır mevsimlerden rüveydayken,
ıslatırken çatlamış toprağı yağmurlar,
kavrulan toprakta değildi oysa,
iç kanamalı şiirlerim onlar benim,
bir damla da heceye düşermi ki...
yeşertmek için dizeleri...
iyileştirmek adına kangren cümleleri...

Hala gün aymadı buralarda...
hava olmadığı kadar zifiri gri,
daha ne kadar boğulmalı gökyüzü,
göğün göz pınarlarının açılması için,
nasıl ağlamalı ki bulutlar,
çıkarmak için gökkuşağını...

yunus ça(maveryailkyolcu)

yunus Beypınar./