Ne zaman yüreğim sıkışsa, yine hayalin koşar imdadıma.
Hiç bir ilaç tesir etmez,
Hiç bir teselli kâr etmez tutuklu kalan acılarına.
Of be sevgilim...
Gözüme "aşk" kaçtı, sakın ağlıyorum sanma.

Öyle uyduruk masallarada inanma.
Her aşk mutlu sonla bitmiyor maalesef.
Saçlarını değil, ellerini uzatmalıydın.
Bir kere bakmalıydın hiç değilse gözlerime,
Ne bileyim işte,
Sevmeliydin delice...

Bu şehir eskisi gibi.
Mahalledeki kaldırım taşları hala aynı.
Değişen bir çok şey oldu tabii.
Eskilere nayloncu amcalar yok artık.
Sokak sokak dondurma satan amcalar, hepsi öldüler.
Sende gittin zaten.
Tadı tuzu kalmadı buraların.

Çocuk aklı işte ne çok sevmiştim seni.
Rengarenk tokaların vardı.
Mavi önlüğüne ne kadar çok yakışırdı.
Yağmurlu okul yollarında hep ceketimi verirdim sırtına.
Sırf üşüme hastalanma, burnunu çekme diye.
Hatırlıyorum o günleri bazen,
Ne çok sevmiştim seni Ahsen,

Ahsen, küçük bir kız çocuğuydu yıllar önce.
Hayallerimiz vardı daha büyümeden biten.
O gaddar babası çekti gitti, herşeyini alıp taşındı mahallemizden.
Çok ağlamıştım,
Çaresizdim, Ahsen el sallarken.
Çenesini buruşturup ağlarken.

Hep dedim
- baba, gidelim buralardan
- e, oğlum ekmek dedi babam.

O gittikten sonra,
Bir çok şey değişti.
Mavi önlüklü, rengarenk tokalı kızları gördüğümde,
Hep heyecanlanmıştım,
Belki odur diye koşar adım yaklaşmıştım.
Sonrasında hep aynı üzüntü.

Yıllar geçti ardından,
Bir haber yoktu ahsen’den.
Hep bekledim hep bir gün döner dedim.
Hiç değilse bir mektup bekledim.
O’da gelmedi.

Yıllarım onu beklemekle tükendi, geldi geçti.
Beyazlar başıma çoktan yerleşmişti.
Hiç evlenmedim.
Bir gün gelecekti emindim.
Ama o hiç gelmedi.

Her zamanki gibi işe gidiyordum.
Sabahın ilk saatlerinde.
Bir çok araba geçti mahallemizden.
Arabalar yeşil bir arabayı takip ediyordu.

Ne olduğunu anlamak için biraz daha ilerledim.
Ve öğrendim ki mahallemizde biri ölmüştü.
Az daha ilerledim,
Tabutun üstünde mavi bir kız önlüğü vardı.

Sordum herkese kim diye,
Uzaklardan bir ses,
- Tanımazsın sen, yıllar önce burada oturuyorlardı. Adı Ahsen.

Vasiyet etmiş eğer bir gün ölürsem
Eski mahalleden götürün beni diye.
Ve O’na söyleyin.
Onu bir gün bile unutmadım diye.

Dizlerimin üstüne çöktüm.
Gözyaşlarım yerlerle buluşurken.
Bir mektup uzattılar bana Ahsen’den.
Ve Şöyle yazıyordu:

- Seni hiç unutmadım, hep gelmek istedim ama izin vermediler.
Çünkü gittiğimiz şehir çok uzaktı.
Sonrasında ise, evlenmişsindir diye cesaret edemedim gelmeye.
İşte son kez geldim sana sevdiğim.
En çok sevdiğin mavi önlüğümle.
Kızın olursa o mavi önlüğü ona giydir diye....