anadolu bilge, oğul-kız boş değil


gövdesi üç deniz ortasında sırtüstü
yaslamış başını marmaraya
sırtını mı desem
marmara deniztüyü yastık
ayakları van gölünden karaya çıkmış gibi
ve ayağa kalksa
altından onlarca uygarlık
ayağa kalkacakmış gibi
öyle kıpır kıpır yorgan altında

bir canlıdır aslında anadolu
bir bedende halkların özeti
ne başı olmasa olur ne ayakları
ve ne bizi emzirip bastığı bağrı

yüzlerce kıştır yürünen yol
kandan güle, çölden yeşile

bin memeli bir annedir anadolu
aynı anda onca çocuk emziren
metroda kız, mezrada oğulu
ondandır
süt kardeş bütün çocukları anadolu’nun
.
.
.
.
.
.
.
güneş buralıdır, deniz ’ bizim deniz’
ademden bu yana her gelen geçenin
düşünce duygu iziyiz
dünyanın nazarlığında bir daha hiç
ders aldık, göze gelir miyiz biz



ömer faruk hatipoğlu


(AUY, yom s. 2006, s: 81)