boğazıma sessizliğin yalnızlığının ilmeğini geçirdi
yalnızlığım sessizlik oldu yüreğimi sağır etti
ben senden çoktan gitmişim
haykırmak istedim avaz avaz
sustum susturdun her sana baktığımda gözlerin
ve ben sevdamın cebi delik aşkını yanıma aldım
sessizliğine gömdüm

ya senden vaz geçeceğim ben de sen gibi
ya da her gün öleceğim azar azar
toprağa düşen yaprak gibi

olmadı yapamadık kırdık kırıldık
sen başkalarının sözleri ile yoğrul’dun
ben de senin kaprislerin ile yoruldum
sahi sessizlik bile sağır edermiş insanı
işte ben böyleyim bu gece
sağırlaştım duymuyorum
anladım ki ben senden çoktan gitmişim


yüreğime sığdırdım yalnızlığımı
çekip gideceğim senin şehrinden
vedalar buruk kalacak sessizliğinde


dün gece yalnızlığın öptü şehvetli bir kadın gibi
dudaklarına sessizliğin kara rujunu sürmüştü
ve yüreğime ekti veda çiçeklerini aşk
anladım ki ben senden çoktan gitmişim
dünkü sessizliğinden anladım
yüreğimde öbek öbek yalnızlığın solgun çiçekleri
ve sessizliğinin sağır eden yalnızlığı ile çekip gidiyorum


kuytu bir yalnızlık dibine gömdüm seni
ve çekip gidiyorum sahi nereye mi
yalnızlığımın suskun saatlerine dönüyorum


mahmudiye düzkaya