acımıyorum kendime artık
sırlarımı vermedim azraile
kim doğuracak beni sancılı
tırnaklarını geçirerek yüzüme





meşakatli bir yoldan
sana uzaklığım kaç kilometre
varılmaz molalara
yıkılmış köprüler
ve ana asya gibi karşımda duruşun, enkaz
dilinin atında inciler





biz ikimiz aynı mahallede
deniz aşırı ülkeler gibiydik
aynı yerden binsek bile otobüse
sen arka kapıdan inerdin
ben hep son durakta seninle





kanımı değiştir şarapla
kalp yolunu bulur susarak
beni etkileyebilirsin bir yerde
tarihin tozlu raflarından çıkararak





geceleri dinlendiğimiz apartman kaldırımı
gökyüzünün tavanı teras
müstakil, geniş bir evdir ancak
her akşam kapısını çaldığımız sokak





şimdi sen bir sabah ezanında apar topar gidiverdin
içimdeki değişmeyen iklimleri beğenmeyerek
koca bir kentin ana kucağına, sessiz
ocağıma incir ağacı dikerek





artık sizin evin bahçesi Van Gogh’un
eşyalar Picasso’nun
umutlar Abidin Dino’nun olsun
sen ise kimsenin
eğer bir gün ölümsüzleşirsen
ben ölürüm






Diz_Kapak