bütün sesler kaplumbağa kabuğuna çekilmiş
usul sesimle başlıyorum
o çok gerilerde kalmış ama hep önümde
bana önderlik eden ses
yeni seslere eklenerek
gözlerimdeki ince perdeyi açıyor



ilk sabahlardaki uyanış şarkıları
horozları uyandırmaya yeminli
erk’en kalkamamanın hüznünü yenmek için
elini yeniden tutuyor
gerilere kaçmış zamanın
bütün siyah renklerini
maviye açmak için



benim gözlerimde yıldız çoktu
diyor saçları kurdelâlı o çocuk
resimleri, şiirleri, şarkıları vardı
avaz avaza özgürce söylediği
saymadan suyunun önüne gelen taşları
nasıl geçerdi karşıya selden, yıkımdan
o ipince bedenle



,işte yine başlangıç güneş doğuda
ilk el işaretlerimizi bekliyor
yeni bir tren hareket edecek
ilk duyulan sese doğru
ilkbaharla kıpırtılar olacak
kuşlarla uyanacak ağaçlar!



güneşi bırakmak sözden şiirden
evrilip çevrilmesidir sözün




26. 9. 2013 / Nazik Gülünay