Kan bulanığı gökyüzüne açtım kaldırıp avuçlarımı
Tulu rüzgarına döküldü kemik tozlarım.
Aynı dili konuşan iki bin yıllık ağızda
savaş ve barış şarkıları söylenirken
başkası tarafından deriye tıkılmış hayatın
sorumluluğu sırtına yükleniyor.

Kapıdan girer yorgun insan
karanlık oda içinde oturur
milyon yıl bozulmayan alışveriş torbasını
ve bozulan yiyecekleri taşımaktan yorgun kolları
oğlunu savaşa göndermiş babalar
babalarını savaşta yitirmiş çocuklar
ve ölümsüz tanrıların yerine geçen zenginlerin
işini görmekten yorgun insan
karanlık oda içinde otururken
bir gölge yürür döşeme üzerinde
tavanda bir tane daha belirir
ve sonra ses çoğalır kafatasında,
sarmaşık dalında aşık misali
hayat dolu olabilmek için bekler
her şeyi sesli yaparken sessiz sevişenler…

Azrail peşine düşen şu yaşlı adam gibi
ölüm peşinde sonsuz yolculuk…

kadının gözleri mavi nokta hayatın son cümlesinde
ve yemek sonrası sıtma nöbeti misali
bir titreme belirir bazen
alkolizmle ilgisi yok
belki vardır emin değilim
kıtaları ayıran güç ne ise ona sormak gerek
ve bazen cehennem öncesi cehennemde
yaşadığım hissine kapılıyorum
intihar eden, cinayete kurban giden,
boğulan, asılan, ateşte yakılan,
kurşuna dizilen, trafikte ezilen,
elini kıyma makinesine kaptıranları,
salgın hastalıklar, kanserli hücreler,
fırtınalar, depremler ve sel baskınlarının
alıp götürdüğü şu gencecik hayatlar,
bu dünyadan öte cehennem mi var?
Olsa olsa cennet vardır…

Bizi bir temiz dövüp
cennete koyacaklar…

Adımı bilmiyorum artık
çünkü okuldan sonra faydası olduğuna inanmıyorum
sürüden ayrıldığımı biliyorum
ve diğer kurtlara karşı savaşmalıyım
yiyecek ve bir dişi bulmak için
ancak kurt değilim ben
insan insanın kurdudur demişti ya birisi
ona sormak gerek.

Bir kafede oturup birkaç kadeh yuvarlarken
Birbirini senalarla dolduran insanlara bakıyorum
dertleri olduğuna inanmak güç
kadınlarsa öyle sıska ve lezzetli olabiliyor ki bazen
kokuları erkeği oturduğu yerde sendeletiyor
ve ilk defa işerken dişlerim kamaştı bugün
daha sonra merdivenden çıkıp yerime dönerken
hemen karşımda sırtı kapıya dönük bir kadın gördüm
siyah tayt sıyrılmıştı ve güneş görmüş
koyu kasenin çatalı ortaya çıkmıştı
iç çamaşır giymiyordu
ve kadını kimse uyarmadı
onu görenler zendost bir bakış atıp yanından geçiyordu
eh güzel bir manzarayı kim düzeltmek ister ki…

Şimdi ellerimi övüyorum kendime
sonra ne güzel ellerim olduğunu söyleyen kadını düşünüp
olmayan bir şeyin varlığına inandırıyorum kendimi
ve sıradan bir akşamın serin kuytusunda
mektup kağıdını dil altına sokup kendini kesen manyaklar
elektronik postayı tercih ediyor…

Doğumlu intihar şu hayat
en büyük günahkar kadınlar değil
onları intiharı sürükleyen biz erkekler…