0
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
955
Okunma
gündüzleri aldığınız
gibi bırakın.
karanlığın çocukları
bana yeter.
aydınlığa kapanan yüz gibi
fenerlere sürdüğüm ışık
delip geçerken
yatağımı
birkaç nefes,
kuytularda dizili.
gece ormanları
gündüz saatleri
kör bakışlar,
ayak sokan.
kuytusunda ormanların
yürümüşler.
biz bunu okurken,
siz ölmüştünüz.
anonim bir ceset gibi
kaldım sokağın ortasında.
yine de içimde bir ümit
kuşlar öterken
benden habersiz
kısacık toprağımda saçların
nefret biriktirmiş
şairlerin
yazgısız günlerinde,
yine çiçek açtım
hıncımı doldurup urbama
makasladım kendimi.
uzun zaman olmuştu
ve ben yazamamıştım.
19.09.2013
5.0
100% (1)
