hüzünlerin kahır dolu
hain kırbacıyla
dostluklara vurduk düşüncesizce darbeyi
Allah’ın selamı bile
çarpmaz oldu duyarsız yüzlere
esirgeyip bağışlayan adıyla
tümüyle çekilip gittiler hayattan

tutsak zincirlerini doladık
ellerimize ve ayaklarımıza
kör ve duygusuzluk hâkim oldu ruhumuza
duymayan kulaklar bizde
koku alamıyor ki burnumuz pislikten
kokuşmuşluk varken içimizde
hisler bile algılayamıyor sıcaklığı
tıkıverdik ya boğazımıza bolca haramları
silinip de gitti insanlığımız
haramiler türetildi yufka yüreklerde


tüm hayatı ruhundan soyulmuş yığınlarca etlerin
açar da durur nefis sizce
vakitler bile rüştünü ispatlayamazken
soluk benizliler emip duruyor kanımızı
ne körpelik kaldı
ne de yaşlılık hatırası
doğar doğmaz benzetiliyorlar iblise

kazıkçı voyvoda kâfirini bile mahcup ettiler
ruhları sağır kalpleri taştan zatların
kaderler yazıldı çizildi
özümüze müyesser cellâtların urganıyla
düşünemedik bile semanın doğurduğu hayatı
unuttuk insanlığı emziren dinimizi
yetmişlerde süt çocuğu gibiyiz
her şeye ağlar olduk
basiretimiz bile sünnetsiz
yazıklar olsun ki bizlere
el açar olduk imansız yezitlere


kazamı bu başımıza gelenler
peki biz neredeydik yıkıntılar bir bir üstümüze çökerken...



(19.09.2013) AZAP...