İçinde bulunduğumuz çağ insanları yanlızlaştırıyor ve kalabalıklaştıkça da eksiliyoruz ... Herkesin içinde biraz cinnet vardır ya da saf şiirler biriktirirler; aşkla oynanmaz yaşanır fakat kimileri sakız sanıp çiğnerler ama şuurlu ama şuursuzca.

Aslında yalnızlık şairin besinidir derler ya ben buna katılanlardanım; yalnız kalırken kendimizi bulur yüzleşiriz ve kalbimizin en kuytu yerlerinden saf sevgileri damıtırız sayfalara: şiir olur rahatlarız, rahatlarken de sevgiye dair ne varsa hissederiz.


"’onsuz yaşayamam’lar" bence klasik bir klişeler zincirleridir.
Sevgili şairin aşkla dalgası (ti) gibi görünse de şiirin bir başka bakış açısından veya başka boyutunda bakarken aşk kangren gibi olsa da istenen bir kangrenliktir yoksa başkabir izahi var mı?

aşk ve ölüm, gelme diyemediğimiz olgulardır; istediği gibi gelip bizi bulur istemesek de... Aşksızlık da bir çile değil midir severken çile çektiğimiz gibi

Estetik ve tekniğiyle güne gelen şiiri ve yüreği alkışlıyorum


Sevgiyle, sevdiklerinizle kalın efendim

Şuursuzca
tükettik her şey gibi , kendimizi de
bağzı şeylere dönüştük
kahrolası bağzı şeyler gibi , bağzılaştık
cüzzamlı hastalık gibi
yayıldı aşk dedigimiz
kangren olan yara
önüne geçemedik


Bir çocuğun düşlerinde sevdim seni
Gül/dü çocuk yanın, güldü masumca
Hiç düşünmedim büyüyen çocuk yanlarımızın
Yavaş yavaş masumiyetinden uzaklaşacağını

Kendi şiirimden bir alıntıydı.
Evet şairem insanlar büyüdükçe o masumiyetlerinden de oluyorlar zamanla bir canavara dönüşüveriyoruz nedense, işte bu değişim her şeye yansıyabiliyor,Aaşk'ta bunlardan nasibini alıyor tabi, nice kangiren sevdaların eşiğine getiriyor insanı ve dolayısıyle nice yalnızlıklara bir kapı açıyor o eşikler...
Harikaydı, beğenilerimle sevgimle...