Bir garip mevzuydu aramızdaki
Elzemli az biraz da kronik sancılı....






Tek başına derin bir kuyuyu dolduramıyor insan
yanı başın da hep birini istiyor
tebessümler bile dügüm dügüm kalıyor kursakta



sen bilmezsin
çok eskiden di
okul sıralarında otururken , masum sandıgımız aşk
sancısını sızdırdı kalplere
o zamanlar bilmiyorduk
aşkın bize göre olmadıgını
usul usul ölümlenmiştik



sanki sonu olmayan tüneldeydik
ne bir ışık, ne de bir yol
up uzun bir karanlık
yine de sevdik



kandırdık kendimizi bir ömür boyu
acemisi oldugumuz aşkı kutsal sandık
kendimize
ve
kendimiz gibi olanlara bunu inandırdık



kaçsak
dinermiydi bir limanda
içimizdeki fırtına
kaçmadık
içi boş suratlara dayandık durduk





daha ögrenmemiştik
bu sancıya bir tek insan dayanırdı
boşlukta sallanıp durmaya
kim ögretmişti bize
aşk denilen yarayı sevmeyi....