Kurşun tepelerin yamacında
Alev alev bakır kızılı ağaçlar
Çimen rengini unutmuş tunç ovalar
Suların boz bulanık demirden yüzü



Ne kaldı geriye?
Kala kala bir biz mi kaldık?
Bir biz mi?
Etten ve kemikten…
Bu et ve kemik, bu vücut
Daha...
Daha ne kadar dayanabilir ki!
Ne kadar?
Bu maden ocağına...



Ya düşler, ya hayallerimiz
Rüyalarımızda mı öksüz kaldı bedenden
Geçit vermiyoruz ki girsinler
Aramıza set örmüşüz çelikten…



Dünya denen ahvalse ikiyüzlü
Bir tarafı kara, bir tarafı ak
Yeni büründüğü leopar postuyla
Halkalar oluşturmakta
Tüm renkler şimdi alaca karanlığında…



Kıyamet mi?
Ne zaman mı kopacak?
Meraklanma, az kaldı,
Son dolum noktasında!
Ha patladı, ha patlayacak…
İşte o zaman!
Demir demir üstünde kalmayacak
Eriyecek maden yüklü barınak…



Sonrasında mı?
Arası yavaş yavaş soğudukça
Unutturacak kendini…
Ve
Ardından
Yeni bir barınak
Yeni bir hayat
Yeni bir kıyamet daha…
Bu bir kısır döngü
Durmaksızın tekrarlanacak...
Yaşam’sa ihanetin ucunda!..

Kardelen
Seçki için Edebiyat Defteri’ne çok teşekkürler.
Sonsuz saygılar...