Sayın IŞILSU şiirlerine her ne kadar "döktürü" dese de, biz okuyucular onun gönül kapısını aralayıp sözcüklerin dünyasına girdiğimizde, "kırık bir kalbin" serzenişlerine ulaşıyoruz. Sayın IŞILSU, kendisine uygun gördüğü "uçan mavi kelebek" adını boşuna almamış görünüyor! Hassas, kırılgan, çocuksu ve hayalleri yıkılmış bir ruh hali içinde bile gerçek sevgiden ve hayattan umudunu kesmemiş tavrı, şiirine hakiki romantiklere özgü bir buğu ve burukluk katıyor: "Toz pembeydi kanatlarım /Ak buluttu yarınlarım / Duruydu gülüşlerim" derken geçmiş zaman kipini kullanması hal-i hazırdaki ruh halinin sebebini ifadeye yaradığı kadar, hüznünü de yoğunlaştıran bir şiir dili oluyor. Benzetmelerinde "hayallerine soğuk vurma"sı, "yarın hayallerinin ak buluttan olma"sı, "toz pembe kanatları"nın soğuktan zarar görmesi; onun kendini ifadede tabiat unsurlarına yönelmesinin "temiz, saf, biraz güçsüz ve nahif" ruh dünyasıyla ilgisi var kuşkusuz. Ancak, sözcük seçiminde daha dikkatli olması gerekir:" Yüzüme çığ düşmüş" ifadesinde sanırım düşen "çiy, şebnem" olacaktır. Çünkü çığ düştüğünde "yüz" değil, "bedenin tamamı" kar altında kalır!