oyuncu; sahnenin ortasına yıkılıverir birden
elindeki kuru kafa yuvarlanır, yuvarlanır, yuvarlanır
gider düşer bir denize, iskeleden ….

seyirci, heyecanla fırlar ayağa oturduğu yerden
elindeki gülleri atar sahneye, alkışlar, alkışlar, alkışlar
çok güzeldi der, harika, gerçekten …

ölümün tiradıydı oyuncu yere düştüğü zaman çıkan ses
gerçek yeni başlamıştı.

okuyucu; bir daha döner dizelerin en başına
şiirin içinden akan her sözcük kelebekler uçurur yüreğinde
bekliyor beni der gül bahçelerinde ….

şiirci; elindeki çiçekleri atarken raylar üstüne
onu beklemeleri kaçıncı hükmünü giymişti yalnızlıklarına
kimseler tanık olmasa da gözyaşlarına ….

zamanın öncesindeydi şiirci, kalemi elinden düştüğünde
yalanlar şiirde kalmıştı.

yorumcu; tarafsızlık ibresini uçurdu gökyüzüne
entelektüel dumanların altında anladı ciğerinin bedelini
şiiri okumadı, oyuna kapadı gözlerini …

bahçelerde çiçekler soluyordu, bahar rengini arıyordu

CEVAT ÇEŞTEPE