Felsefik vesveseler

Özet kısmı yazılmamıştı aşk’ın
ara sıra kaybolduğum olurdu
kendimi sahaflar çarşısında bulur
her seferinde o eprimiş
kim bilir kaçıncı el kitabın
tozunu sürerdim yüzüme gözüme

kitabin içinde tek bir cümle
aşk’tan söz etmişti
iki yüz elli ikinci sayfa

sıfır kilo metre
iki yüzle giden bir arabanın dikiz aynasında
saçımı düzeltmek ne kadar mümkünse
aşk’ta öyle işte
yakasını paçasını düzeltmek ne haddime

ara sıra kaybolurdum
saklanırdım kendimden
sonra çok hoş oluyordu
aniden kendimle karşılaşmak

hiç itiraz etmeden rüzgarım nereye sürüklerse

felsefik bir vesveseydi yaşamak

şiir her zaman çarpışan arabaların arasında kalsa da
kalkar bir çırpıda silkelerdi üstünü başını
kaybetmeli önce sonra arayıp bulmalı
işte öyle
hınzırca

hangi yola saparsak sapalım
bulunurdu elbet bir sevda kenti
oysa aşk’ın virajı öylesine keskinken
ara sıra girip kendimizin içine
sonra yeniden doğmak ne güzel oluyordu

yaşamak felsefik bir vesvese
korkunç bir mücadele

sarılmak sonra kendine
her halukârda

4/Eylül/2013/Çarşamba/Bodrum

Yüksel Nimet Apel