Eğerlenmiş zamanın terkisine koyulmuş yıllar,
rahvan rahvan yol almakta bilinmeze,
dört nala akıp giden zamana,
kargalar kıs kıs gülmekte geçen kervana.

Azrailin sabrını zorlarken karganın yaşı,
bir ayağı çukurda dedeler,nineler,
Künfeyekün emri en büyük makamın en başı,
yürüyen tahtaya misafir var,sırası gelen biner.

Martının öğünü üç kez deniz,
baharın gözü tomurcuk güller,
sonbaharın doğumu toprağa karışan yaprak,
insan son merhalesinde yeniden toprak.

Mide aş,su,yemek ister,
toprak tohum,yaprak dal,dal ağaç ister,
deniz su değil martı,martı deniz,
okyanus uçsuz bucaksız kıyısız yer değil,
o uçsuz bucağı kulaçlayacak yürek ister!

Böyle devam ederken masal;
gerçek daha mı acı ne!

Bükülmez zannedilen bileği bükerler,
bittiğinde vaden mezar taşın dikerler,
gamzene bile kara toprağı dökerler,
iliklerin açıp,ne var ne yok sökerler...

Yangına benzinle koşan da,
yangından mal kaçıran da,
harına su taşıyan da,
hepsi bir gayret içinde,
kimi ateşi taşır içinde,
kimisi de ateşin içinde,
nedende!nasıl da! niçinde!
bir soru ki...
soru cevabın,
cevap ta ’sorunun’içinde.

Efkarını ince ince kıy,koy yürek sacına,
hüznüne katık ettiğin yılları serpiştir sancına,
ahhlarını,oofflarını tüm pişşmanlıklarını al yanına,
bunca senedir biriktirdiğin acılarını da al çık Hakem katına.

Oyun dışı kalmış tüm seyirci zevata,
kulak asmadan devam et seyehata,

’Her şeyi anlıyorum ve bu beni öldürecek’!
bir yanda samanlık yanıyor!
kalburunda samanlar,
diğer yanda birileri yanıyor,
yüreğim kanıyor...
benim hafsalam çöktü.
muhtemelen ;
DELİRİ_YORUM!!
zaman çoktan geçti,Rab’bim
sana geliyorum...

yunus ça./