Hani en derin kanayan yerinden sevmeli bir insanı ya

Ben en çok kanayan yüreğinden sevdim seni...

Damla damla süzülürken içine yaşlar

Benim okyanusum oldu...


Çok sevmiştin,çok yanmıştın ardından

Ama Rab’bim senden çok sevmişti...

Hani seni/de benden çok sevmesin istedim bazen

Sonra kızdım kendime, bencilliğime kızdım...


El açtım yalvardım gecelerce,

En büyük duam oldun dudaklarımdan dökülen...

Ellerimi semaya açıp,secdeye durunca,

En çok sen ol/du duam...


Baktım ki susmuşum Meryem gibi,

Yıldızlara anlatmışım hep seni...

Sonra Leylanın Kaysa olan özlemini düşündüm...

Yandım kavruldum o bitmek bilmeyen çöllerde...


Acıdıkça benimde kanadı yüreğim

Hani sende beni bırakır gidersin diye...

Düşündükçe daha çok sen oldum...

Can oldun ruhuma,canan oldun yüreğime...


Hani şimdi gitmek istiyorsun ya git sevgili,

Koş engin denizlere...

Ama giderken yüreğimi de götürdüğünü unutma

Sevdamı başka sevdalarla yamama...