Bir kalp iki kişiyi sever mi?
İçimdeki şair geri ver beni sevdiklerime.
Kalbimde prangalar ile
Çocuk masumiyetiyle
Saf ve bembeyaz bir sevgi ile
Simsiyah olmayı göze alırcasına
Acıya meydan okuyarak geldim sana.
Ve sen beni bir piç gibi ortada bırakırken
Eskisi gibi olmayacaktım ben.
Çünkü sen en beyaz halimi karartan insan
Beni tekrar beyaz görmeyi hak etmedin, edemezdin.
Sadece sevmeni istedim sadece sevmeni.
Birazcık sevgini bana verip kocaman bi mutluluk alablirdin benden.
Ama sen mutluluğu istemedin.
Ve o bembeyaz çocuk artık simsiyah ve kocaman bi adam oldu.
Sensiz her gün için bi çentik attı bembeyaz kalbine.
Şimdi o beyaz kalp gözyaşlarıyla temizleniyor.
Ama asla ilk beyazlığını ve masumyetini kazanamaz.
O masum çocuk kokunu içine çekerek bile mutlu olurken
Sen birazık sevgiyi çok gördün ona
Ve sen Siyah Kadın artık o beyaz adamın simsiyah kalbini bile hak etmiyorsun.
Çünkü o sana sevgi ile geldi;
Sevişerek değil.
Neden sevilmek bu kadar korkutucu.
Alt tarafı bi ömür sevilcektin.
Var mı bundan daha büyük bir lütuf?
Ömrün boyunca hiç bitmeyen bi aşkla şevkle sevilecektin.
Ve sen siyah kadın sevilmeye layık olamazdın.
Ne kadar saf ve masummuş o çocuk.
içindeki şeytanı hiç göremedi
Belkide görmek istemedi
Yinede seni hiç suçlamadı.
Hep kendine kızdı.
Beyaz kalpli çocuk biliyordu ki sevdikçe gençleşiyordu.
Belki bedeni yaşlanıyordu ama
Ruhu hep küçülüyordu.
O çocuk kalbini cehenneme dönüştürdü ve seni en derin yerine gömdü.
En derine ama hatırlanması en kolay yerine.
Çünkü hiç bi sevgi senin kadar acıtmamıştı onu.
Hep hatırladı seni, aslında hiç unutmadı seni.
İçten içe hep sevdi seni.
Belki bir gün dönersin diye umutla, heyecanla ve biraz kırgınlıkla bekliyor seni.