UĞUR BÖCEKLERİ -1974-

Eriyordu karlar yürüyordu sular
Çiçekler uyansın diye
Baharla beraber doğdu aşkımız
Ben bir tohumdum toprağın altında
Sen bir cemreydin
Can suyu oldun düştün toprağıma
Tutuşmuştuk el ele ikimiz
Bir çiçeğin dalında iki kelebek gibi
Isıtıyordu güneş yüreğimizi
Okşuyordu rüzgârlar renklerimizi
Kapalıydı gözlerimiz
Terlemişti avuçlarımız
Sonsuzluğa uzanıyordu ellerimiz
Utandığımızdan
Kızarmıştı yanaklarımız
İçimizden söylüyorduk aşkımızı gelinciklere
Yüzümüzdeki gülücükleri
Tebessümle seyrediyordu bütün çiçekler
Fısıldıyordu usulca kulağımıza tabiat
Hadi hadi vuslat zamanı diyordu

Unutmuştuk o an dünyanın döndüğünü
Sinmişti gökyüzünde ki
Bütün sığırcık sürüleri
Sıyrıldık bir anda korkularımızdan
Açıldı gözlerimiz zaman durmuştu sanki
Birbirine kilitlendi bakışlarımız
Aşkın en güzeline çarpıyordu kalplerimiz
Boğazımıza takıldı sözcükler
Mühürlendi dudaklarımız
Tükenmişti sanki
Unuttuk bütün kelimeleri

İki uğur böceği geziniyordu
Bir buğday başağında
Dilek tuttuk Onlara düştü niyetlerimiz
Biri sen oldun biri ben
Seyrettik Beraber uçarlarımı diye
Önce sen uçtun kayboldun
Gölgelerin kucağında
Sonra ben çırpındım çırpındım uçamadım
Açılmadı kanatları gelemedim peşinden
Soğudu aşk o an mahzun bakışlarımızda
Sonra umutsuzca ellerimiz
Sıyrıldı ayrıldı birbirinden